Potverdorie, wat is dat hier allemaal snel gegaan!

Dit blogbericht schreef ik al tijdens mijn reis van Worcester naar Schotland. Helaas was de WiFi nooit sterk genoeg om al mijn foto’s te laden, waardoor het allemaal wat langer duurde. Bij deze nog een blogpost van 20 mei 2019.

Ik kan weer een beetje ademen. Ik ben na onze Ierland trip meteen weer in het schoolwerk gevlogen. Deze keer nog wat pittiger dan voordien. Exam- and essayweek kwam steeds dichterbij en proberen samen te komen voor 3 groepswerken in 2 weken tijd is niet simpel, maar het is ons gelukt!

Ik had een examen voor European Theatre, Theatre & Education en Acting for the stage.

European Theatre was een van de leukste vakken om aan te werken. Zoals ik voordien al zei: ik ben geen danseres en zal dat ook nooit worden, maar samen met een fijne groep mogen werken aan een concept en ons daarbij laten inspireren door werken van Pina Bausch en Tadeusz Kantor was dan weer wel mijn ding. We hebben zo hard gewerkt en het resultaat mocht er zijn! Nu hopen dat mijn leerkracht er hetzelfde van denkt.

• 

• 

Theatre & Education was wat moeilijker om samen te komen. Dit is een 3de jaarsvak en dat voel je wel. Iedereen heeft het super druk en was duidelijk wat gestresseerd. Sommigen vonden het niet eens nodig om nog samen te komen voor onze performance wat toch voor spanning zorgde in de groep. Laat ons zeggen dat er hier enkele personen zijn die ik niet zo hard ga missen na dit avontuur.
De performance werd opgevoerd voor dezelfde klas waar we al enkele keren mee gewerkt hadden. Ze deden enthousiast mee en dat is het belangrijkste. Het had misschien wel wat vlotter gekund, maar ik was voorbereid en ik wist wat ik moest doen, dus ik ben tevreden.

Acting for the Stage is een specialleke en ik denk ook het zwaarste afscheid met een leerkracht. Samen met Emmy hebben we de laatste weken aan een scène gewerkt uit het theaterstuk Pizza Man van Darlene Craviotto. Een super leuk en dynamisch spel. Ik voelde me goed om mijn stuk te tonen en gewoon te genieten, al kreeg ik het wel warm toen er plots 20 gekende kopjes voor de deur stonden. Het waren allemaal internationale studenten die ons kwamen aanmoedigen. Op zich is dit misschien niet zo onverwacht, 6 van de 9 leerlingen zijn internationale studenten, dus dan krijg je al snel veel volk bij elkaar. Mollie (onze leerkracht) was zelf ook heel verrast en enthousiast. Dit leidde tot een fijne avond in The Crown, een pub waar we vaak allemaal samen komen. We dronken en aten samen iets en maakten plannen voor de laatste weken hier.

• 

Zoals ik al zei was het afscheid hier best zwaar. Mollie is zo’n geweldige leerkracht en ik heb zo veel van haar bijgeleerd. Ze maakte altijd grapjes en deed telkens nog even enthousiast mee. Een foto kon dus niet ontbreken.

Nu ik het toch over afscheid heb, dat heb ik hier helaas de laatste dagen al iets te veel moeten doen. Een van mijn beste vriendinnetjes hier, Min uit Zuid-Korea is vorige week vertrokken om met haar mama door de UK en Europa te reizen. Het voelde allemaal heel raar, maar ik ben er zeker van dat onze wegen nog eens gaan kruisen.

• 

• 

• 

Gelukkig kwam er voor het afscheid nog een leuk tripje aan. Een plek waar ik al sinds jonge tiener heen wou toen ik The Beatles leerde kennen. Jawel, Liverpool!

Liverpool

Jongens, mijn hart. Liverpool is helemaal zoals ik mij had voorgesteld. Letterlijk overal zie en hoor je The Beatles. We dronken pintjes en zongen mee met live muziek in The Cavern Club, we wandelden richting The Royal Albert Dock, – behoort tot UNESO’s World Heritage lijst – poseerden even bij een standbeeld van 4 belangrijke heren uit Liverpool, gingen op zoek naar must-see street art en brachten een bezoekje aan Tate Liverpool. We hadden een overnachting geboekt zodat we de volgende dag nog even konden stoppen in Manchester. Manchester is niet meteen de stad die in mijn top 10 staat, maar toch was hier een van onze must-see’s: een brand new street art portret van Aria (personage uit Game of Thrones). Naast enkele toffe winkeltjes had Manchester niet echt veel meer te bieden.

Terug thuis van Liverpool was het tijd om stilletjes aan afscheid te nemen van deze fijne stad. Het afscheid met Vivien viel me wel echt heel zwaar. Ik had nooit durven dromen om zo goed terecht te komen in Engeland. Vivien was altijd daar als ik hulp nodig had of gewoon voor een babbeltje en Stevie stond altijd al kwispelend klaar om mij op te vrolijken. Het weekend stond echt in teken van Britannia Square. Zaterdag bleef ik thuis en kroop beneden in de zetel om samen met Vivien naar het Eurovisiesongfestival te kijken. We dronken een glaasje Cava en gaven onze gezouten mening over de artiesten. Op maandag 20 mei vertrok ik al heel vroeg met de eerste trein richting Schotland, waardoor we zaterdagavond al afscheid namen. Ik had een bloemetje voor haar gekocht. Ze was er door verrast en al snel liepen de tranen over allebei onze wangen. Achteraf las ik op AirBnb hoeveel ze ook aan mij heeft gehad de afgelopen maanden: “…Lore is als een dochter voor mij geweest de laatste 4 maanden…”. Ik ga ze ongelofelijk hard missen!

Gelukkig moest ik nog niet van iedereen afscheid nemen in Worcester. Samen met Malin, Chiara en Eleanora vertrokken we op een laatste gezamenlijke reis. Dit keer geen korte weekend trip, maar een 8 daagse reis doorheen het prachtige Schotland!